Wat was dat te gek zeg. Het begon vanaf de dag dat ik hoorde dat ik geslaagd was voor mijn VWO, ik was er toch een beetje zenuwachtig over geweest. Maar vanaf dat moment begon het. Eerst met “geslaagd feestjes”, het leek wel of de hele stad een maand lang feestjes gaf (in mijn beleving). Daarna het huis uit, “tussenjaar in het buitenland”.
Daar werd ik verliefd, meerdere keren, maar één keer echt heel erg. Daarna studeren, nouja dat was redelijk bijzaak, maar ging toch goed. En het bleef maar doorgaan. Ineens woonde ik samen met de liefde van mijn leven (ja die uit mijn eerste buitenland ervaring). Mijn eerste, tweede en derde baan. Onderweg kochten we een huis, trouwden we en kregen wij ons eerste kind. Het leek alleen maar nog leuker, beter, gezelliger en fijner te worden. Echt. Natuurlijk waren er ook hobbels, met stress, met werk, met relatie, een flink ziek kindje, opvoeden en met tijd (waar blijft die dan ineens?). Maar over het algemeen knalden we lekker door. Nu waren wij redelijk gedreven, gedreven om relaxt te zijn en te blijven. Dus veel communicatie, veel afstemmen, veel checken op hoe we erin zaten en wat de volgende doelen werden. En toen kregen we nog een kindje…
Ik herinner me nog goed dat we de eerste kinderloze mogelijkheid (met dank aan onze ouders) aangrepen om gezellig samen te zijn. Tijd voor elkaar te nemen. Maar ook om grondwerk te doen. We waren nu een echte familie, zoals onze eerste uitriep bij de eerste ontmoeting met haar zusje. Een familie? Wat is dat dan precies? Wat voor familie wilden wij zijn en als we daar achter komen wat moeten we dan doen om die specifieke familie te worden? We besloten om samen aan de gang te gaan…op een manier die we uit ons werk kenden. Op zoek naar onze familie-missie en visie zo te zeggen. Gewapend met flipovers, post-its, stiften en een fles goede rode wijn schreven we eerst apart van elkaar onze waarden op. Om ze vervolgens met elkaar te delen en uit te leggen. Hierna selecteerden we gezamenlijk onze belangrijkste thema’s en kernpunten. Ja dit klinkt heel corporate, maar ik kan je vertellen het was super persoonlijk. Zelfs na 15 jaar samen leerden we elkaar nog beter kennen en ontstond er een gezamenlijke visie. Een visie over hoe wij als familie met elkaar om wilden gaan en met de wereld om ons heen. We bedachten ook hoe we dat konden doen, checken en bijstellen als nodig.
Die sessie was 7 jaar geleden en in de tussentijd hebben we hem in verschillende vormen herhaald en telkens verandert het een beetje, maar de kern blijft overeind. We hebben het goed en zijn heel happy. En we prijzen ons elke dag grote mazzelaars.
Maar dan ga je ineens de 40 voorbij en hoe je het ook wendt of keert…je wordt steeds meer geconfronteerd met het feit dat het hele feest van het leven is ooit een keer ophoudt. Je krijgt te maken met narigheid van tijd, ziektes of sterfgevallen om je heen. Eerst onder de vrienden van je ouders. Soms ook dichterbij. Relaties die op de klippen lopen, gezinnen die uit elkaar vallen. Heftige dingen, het komt allemaal voorbij en het overkomt iedereen. Het zal de leeftijd zijn en misschien je mindset en blikveld die mee veranderen. Maar uiteindelijk komt er een einde aan alles. Je ouders, je vrienden, jezelf. Zo, dat zinkt lekker in…
Toch is dit toch ook een mooi moment. Het moment dat die midlife-crisis inkickt en je jezelf dingen begint af te vragen. Is dit het dan? Doe ik het wel goed? Ben ik wie ik denk dat ik ben? Als je een gezinnetje hebt, dan probeer je antwoord op deze vragen te vinden in de ogen van je partner, je kroost en je eigen ouders. Vinden zij mij OK? Voelen zij zich goed bij wat ik hen biedt? Zitten mijn kids goed in hun vel? En wat is mijn bijdrage daaraan? Hoe zien zij mij eigenlijk? Uiteindelijk stel je jezelf soms ook de volgende vragen: Zal ik alles goed achterlaten? En wat heb ik ze meegegeven als ik er niet meer ben?
Het zijn confronterende maar ook mooie vragen. Want ze raken aan de diepste persoonlijke overtuigingen. Hoe zie jij het leven, wat wil je doorgeven en laat je alles het straks goed achter? Als ik hier over nadenk wil ik graag dat mensen om mij heen iets van mij meenemen als ‘openheid’, ‘vriendelijkheid’, ‘plezier maken’ en ‘nieuwsgierig zijn’. In mijn ogen belangrijke eigenschappen waar je wat aan hebt, in welke situatie dan ook. Grappig genoeg merk ik dat ik dan automatisch ook nadenk over wat mijn naasten mij mee geven. Mijn vrouw geeft mij ‘eerlijkheid’, mijn oudste dochter geeft mij ‘nieuwsgierigheid’ en m’n jongste ‘passie’. Mijn ouders geven mij ‘positiviteit’ en ‘creativiteit’. Daar heb ik misschien niets aan als ik ooit de pijp uit ga, maar het maakt de weg daarnaar toe wel een stuk leuker en interessanter.
Die emotionele ‘legacy’ kun je bouwen en borgen door goede gesprekken met elkaar te voeren, in verbinding te zijn en los te laten waar nodig. Ik heb de mazzel dat dat in onze familie redelijk vanzelf gebeurd en realiseer me dat dat niet overal zo gemakkelijk gaat. Naast die emotionele legacy heb je ook nog te maken met een praktische legacy. Een legacy waarvoor je te maken krijgt met o.a. verzekeraars, notarissen of financiële instellingen. Dat is nu niet echt een wereld waar mijn familie en vooral ikzelf zich erg thuis voelen. En toch zou ik er graag op willen vertrouwen dat ik (mocht ik dood gaan) mijn familie meer aandacht kan besteden aan onderlinge verbinding dan aan praktisch geregel. Dus ik moet iets regelen. Maar wie helpt mij daar op een relaxte manier mee dan?
Hoe fijn zou het zijn om een coach of community te hebben die je hierin kan ondersteunen, bij zowel het emotionele als het praktische. Waar goede vragen worden gesteld en zaken worden geregeld. Zonder het gevoel een nummertje in de database te zijn. Maar met het gevoel zoals bij een diep gesprek met je beste vriend.
Ik heb die plek nog niet gevonden, maar ben wel begonnen zo’n plek te bouwen.
Wil je daar een keer rondkijken, meepraten of zaakjes regelen? Let me know.